Asyż miasteczko świętego Franciszka i świętej Klary

Dziękuje Wam bardzo za miłe słowa pisane w komentarzach i cieszę się, że podoba się Wam moja relacja :) Witam bardzo gorąco moich nowych obserwatorów jest mi bardzo miło Was gościć u siebie.
Trudno jest ze słonecznych Włoch tak od razu zaklimatyzować się w zimnej i deszczowej Irlandii, bo odkąd wróciłam codziennie pada:(
Dziś więc chciałabym Was zaprosić do pięknego Asyżu, miasteczka świętego Franciszka i świętej Klary.
Asyż to urokliwe miasteczko położone na wzgórzu w regionie Umbrii we Włoszech.


W starożytności istniała na tym terenie niewielka osada etruska która w III wieku p.n.e. była pod panowaniem rzymskim jako Asisium. Od XII wieku Asyż należał do Księstwa Spoleto i uczestniczył w wielu wojnach z sąsiednimi miastami, a zwłaszcza z Perugią. W 1184 roku Asyż zdobył niepodległość i ustanowiono w nim samorząd miejski. Miasto brało udział licznych zatargach z Państwem Kościelnym, do którego zostało włączone w 1367.
Dopiero w 1860 roku Asyż został włączony w skład Zjednoczonego Królestwa Włoch.
W mieście tym odbywają się zapoczątkowane przez papieża Jana Pawła II Światowe Dni Modlitw o Pokój. Pierwsze takie spotkanie miało miejsce 27 października 1986 roku .

Miasto zdobią mury obronne, kamieniczki ozdobione kwiatami, i kościoły. Czas jakby zatrzymał się w średniowieczu, gdy uliczkami miasteczka wędrował sam święty Franciszek.


Obecnie miasto jest znane głównie z tego, że w średniowieczu żył tu święty Franciszek, który był synem bogatego kupca. Na chrzcie otrzymał imię Jan, które po powrocie ojca z podróży handlowej do Francji zostało zastąpione imieniem Francesco - Franciszek.

Jako dwudziestoletni młodzieniec w 1202 roku Franciszek wziął czynny udział w wojnie komunalnej Asyżu z mieszkańcami sąsiedniego miasta Perugią.


Wskutek klęski Asyżan Franciszek dostał się do niewoli, gdzie zaczęła się dokonywać jego wewnętrzna przemiana. Uwolniony po roku i doświadczony długą chorobą, przeżył wielki przełom duchowy. Zerwał z tym wszystkim, co dotychczas było treścią jego życia, oddając się całkowicie Bogu.
W asyskim kościele San Damiano usłyszał głos Chrystusa, przemawiającego z ikony krzyża,
który kazał mu iść i odbudować kościół "Franciszku, idź odbuduj mój kościół, gdyż popada w ruinę!" Po tych słowach odrestaurował własnymi rękami kilka zniszczonych kościołów w okolicy Asyżu. Pozbywając się wszystkiego, co posiadał, oddał swojemu ojcu nawet własne ubranie i rozpoczął życie pustelnika.
W 1208 roku w położonym koło Asyżu kościółku Matki Bożej Anielskiej, zwanym Porcjunkulą, uświadomił sobie, iż Bóg wzywa go do duchowej odnowy Kościoła. Rozpoczął ewangeliczne życie w ubóstwie i apostolstwo, na wzór Chrystusa i Apostołów. Zdjął habit eremicki i zaczął nosić prostą brązową tunikę, strój uważany w ówczesnej Umbrii za typowo plebejski. Z bosymi stopami zaczął wzywać ludzi do czynienia pokuty.

1208 roku przyłączyli się do niego coraz liczniejsi naśladowcy, a także naśladowczynie. W ten sposób stał się założycielem trzech zakonów: braci mniejszych, sióstr klarysek i tercjarzy.
Św. Franciszek nie przyjął święceń kapłańskich, a jedynie diakonat. W skład wspólnoty jego naśladowców wchodzili zarówno kapłani, jak i osoby świeckie. W połowie września 1224 roku modląc się na górze Alwernii, otrzymał stygmaty, czyli rany Męki Chrystusowej.
Ostatnie miesiące swego życia spędził podróżując od miasta do miasta. Pod koniec pory letniej 1226 powrócił do Asyżu. Umarł 4 października 1226 roku, położony na własne życzenie bez ubrań na gołej ziemi. Następnego dnia mieszkańcy Asyżu przenieśli jego ciało do kościoła San Giorgio w środku miasta. W dwa lata później został wyniesiony na ołtarze.
Św. Franciszek pozostawił po sobie kilkanaście różnych pism, a wśród nich Regułę dla zakonu braci mniejszych i słynną Pieśń Słoneczną. Jan Paweł II w 1980 roku ogłosił św Franiciszka patronem ekologów, zabiegających o ochronę naturalnego środowiska człowieka.

Bazylika św. Franciszka

Jest to XIII-wieczny kościół poświęcony św. Franciszkowi z Asyżu,
Bazylika została zbudowana na Wzgórzu Piekielnym, nazwa szczytu związana jest z wykonywanymi na nim wyrokami śmierci, podarowanym zakonowi przez mieszkańca Asyżu, Szymona Pucciarellego.

Reguła zakonu nie pozwala na posiadanie dóbr, dlatego teren ten już od 1228 stanowił własność Watykanu. Dzień po kanonizacji św. Franciszka, w dniu 17 lipca 1228, papież Grzegorz IX poświęcił miejsce budowy i zmienił nazwę wzgórza na Wzgórze Rajskie.

Kościół zbudowano w latach 1228-1253 w stylu włoskiego gotyku - surowego, a jednocześnie pięknego. Z placu przez świątynią wchodzi się do kościoła dolnego. Jego wnętrze zachwyca bogactwem fresków i zdobień. Malowidła nawiązują do życia świętego.

W górnym kościele uwagę zwracają freski autorstwa Giotto di Bondone i innych znakomitych malarzy przestawiające cały cykl z życia ubogiego świętego. Niektóre freski zostały odnowione po trzęsieniu ziemi, jakie nawiedziło Asyż 26 września 1997 r. Zawaliła się wtedy części sklepienia bazyliki, zginęło czterech zakonników w tym jeden Polak.

Z miejsca pierwotnego pochówku ciało Franciszka zostało przeniesione 25 maja 1230 roku do wybudowanej specjalnie przez Eliasza Bombarone bazyliki na Colle del Paradiso w Asyżu gdzie dziś znajduje się tam grób świętego.
W 2000 r. Bazylika i inne zabytki franciszkańskie zostały wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO.

W Asyżu znajduje się również Bazylika św. Klary jest to gotycka budowla postawiona w latach 1257 – 1260 na miejscu kościoła św. Jerzego, w którym początkowo pochowano i kanonizowano św. Franciszka. W kościele św. Jerzego pochowana była także św. Klara, aż do czasu postawienia bazyliki.
Święta Klara urodziła się w Asyżu 1193 roku, była córką szlachecką. Posłuchała apelu Św. Franciszka, zostawiła wszystko co ją otaczało: dostatek, wygodne życie zamieniła na wędrówkę w poszukiwaniu Królestwa Niebieskiego.
Mając 18 lat sprzedała cały swój dziedziczony majątek i rozdała między ubogich, opuściła potajemnie swą rodzinę w środku nocy, aby dołączyć do swych braci skupionych wokół Św. Franciszka w małym kościółku w pobliżu Asyżu.
W wieczór Niedzieli Palmowej 1212r złożyła na ręce Św. Franciszka śluby przestrzegania ubóstwa, postanowiła iść śladami Chrystusa. To uroczyste poświęcenie się Bogu odbyło się w towarzystwie innych kobiet z Asyżu między którymi były jej dwie siostry: Katarzyna, której Św. Franciszek dał imię zakonne Agnes oraz Beatrice.
Nowe zgromadzenie osiedliło się w małym kościółku Św. Damiana usytuowanym na małym pagórku tuż obok Asyżu; był to ten sam kościół, który Św. Franciszek odrestaurował sześć lat wcześniej na Boże polecenie.
Tam według jego instrukcji Św. Klara zorganizowała życie zakonne któremu przyświecały dwa cele: modlitwa i praca.
Św. Franciszek zmarł w 1226 r mając 44 lata. Św. Klara miała wtedy 33 lata. Żyła jeszcze 27 lat służąc wiernie ideom Św. Franciszka i idąc swą drogą zakonną do Boga.

W ołtarzu głównym bazyliki św. Klary umieszczony został bizantyjski krzyż, z którego Chrystus miał przemówić do św. Franciszka.

W podziemiach spoczywają doczesne szczątki św. Klary która była pierwszą klaryską. Jej zwłoki nie uległy rozkładowi przez setki lat, co uznano za cud. Ostatnio jednak oblicze świętej zmieniło się i trzeba było wykonać maskę z pośmiertną podobizną św. Klary.
W zakonie Klarysek do dziś obowiązuje ścisła klauzura, które polega na przebywaniu w obrębie określonej przestrzeni klasztoru, do której nie mają wstępu ludzie spoza wspólnoty, jak i z której siostry nie powinny wychodzić. Określenie przestrzeni klauzurowej często kojarzone jest z kratami i zasłonami.
W Polsce domy zakonne znajdują się w Starym Sączu, Krakowie, Miedniewicach, Sitańcu k. Zamościa, Skaryszewie i Sandomierzu. We wszystkich domach mniszki żyją według Reguły Urbana IV 1263 jedynie w Kaliszu znajduje się jedyny w Polsce klasztor Ubogich Sióstr Świętej Klary, w którym siostry żyją według pierwotnej Reguły św. Klary, zatwierdzonej przez papieża Innocentego IV w 1253 roku.
Reguła dana przez Urbana IV różni się zasadniczo od Reguły św. Matki Klary odstępstwem od całkowitego ubóstwa i dopuszczeniem własności wspólnej, choć papież umieścił w tej Regule także teksty nawiązujące do Reguły Matki Założycielki.

Na szczycie miasteczka wznosi sie zamek Rocca Maggiore z którego zachowały się tylko ruiny.


Został wybudowanego przez księcia Spoleto, Konrada z Lützen. W 1198 zamek został zdobyty przez zbuntowanych mieszkańców Asyżu. Odbudowano go w 1367 ale od 1538 roku nie jest zamieszkany.

Zachód słońca nad Asyżem bardzo mi się spodobał wiec go uwieczniłam.
To malownicze włoskie miasteczko jest miejscem szczególnym nie tylko dla katolików ale dla całych Włoch które Św. Franciszka obrały sobie za swojego patrona.
Bogata historia, wąskie uliczki, średniowieczny klimat, zapewnia niesamowitą atmosferę tego miasta, która pozostawia niezatarte wrażenie.

A ta oto piosenka towarzyszła mi przez cały dzień pobytu w tym świętym miasteczku :)