sobota, 19 września 2015

Lubelszczyzna

Na kilka dni wybraliśmy się również na Lubelszczyznę, odwiedziliśmy rodzinę w Tomaszowie Lubelskim.


Odwiedziliśmy  grota Matki Bożej w Jeziernej. Jeziernia  to wieś założona prawdopodobnie w XV w. położona w województwie lubelskim, w powiecie tomaszowskim, w gminie Tomaszów Lubelski. Początkowo wieś była zlokalizowana po wschodniej stronie drogi prowadzącej z Tomaszowa Lubelskiego do Bełżca wokół jeziora i stąd jej nazwa Jeziernia. Kiedy w bliżej nieokreślonym okresie szalała tam epidemia, ludzie przenosili się na zachodnią część i osiedlając się tam, stawiali za sobą tzw. morowe krzyże. Pozostawione i nieużytkowane jezioro zarastało i z biegiem czasu zanikło.
Dość prężnie rozwijająca się wioska stała się podczas niemieckiej okupacji łatwym łupem. Znaczną część mieszkańców wysiedlono a ich posesje zajęli stacjonujący tu niemieccy żołnierze. Po wyzwoleniu mieszkańcy zaczęli wracać do "swych domów", a raczej do tego, co z nich zostało. Powracający ludzie zastali ograbione ze wszystkiego posesje, powybijane okna, wyłamane drzwi, okradzione obory, stodoły i spichlerze. (zródło: roztoczewita.pl)


Nieopodal groty znajdują się kamienne figury.


Wybraliśmy się też do Hrubieszowa, miasto w południowo-wschodniej Polsce, w województwie lubelskim, 
Hrubieszów jest najdalej na wschód wysuniętym miastem Polski, leżącym w środku Kotliny Hrubieszowskiej. Region głównie rolniczy w rejonie najżyźniejszych gleb Polski – czarnoziemu. Okolice Hrubieszowa leżą w obrębie dawnych Grodów Czerwieńskich.



W Hrubieszowie znajduje się m.in.  prawosławna  Cerkiew Zaśnięcia Najświętszej Maryi Panny
Pierwsza cerkiew pod tym wezwaniem powstała w Hrubieszowie w latach 20. XVI w. Przed 1630 z pewnością świątynia ta przeszła na własność unitów, co nastąpiło po gwałtownym konflikcie między zwolennikami i przeciwnikami unii brzeskiej. Obecnie istniejący budynek został wzniesiony w latach 1867−1875 z inicjatywy napływowej ludności rosyjskiej. Istnienie w Hrubieszowie prawosławnej cerkwi miało nie tylko zaspokajać jej potrzeby religijne, ale i dać możliwość prowadzenia agitacji religijnej wśród słuchaczy miejscowego unickiego progimnazjum.
Po bieżeństwie świątynia została zamknięta, działalność duszpasterską wznowiono w niej w 1921. Parafia hrubieszowska działała także po II wojnie światowej i wywózkach prawosławnych Ukraińców do ZSRR, za sprawą których straciła większość wiernych. Zamknięta po Akcji „Wisła”, cerkiew wznowiła działalność już cztery lata później – w 1951 – i od tego czasu jest nieprzerwanie czynna.
Cerkiew w Hrubieszowie jest świątynią trójdzielną, orientowaną, reprezentuje – podobnie jak inne wznoszone w tym samym okresie w Imperium Rosyjskim świątynie prawosławne – styl bizantyjsko-rosyjski. Na tle innych cerkwi budowanych na ziemi chełmskiej w II poł. XIX w. wyróżnia się jednak swoim monumentalizmem oraz liczbą kopuł – jako jedyna ma ich trzynaście. Jest również jedyną trzynastokopułową cerkwią prawosławną w granicach Polski oraz jedną z dwóch na świecie (druga znajduje się w Finlandii) ) (źródło: wikipedia)


W samym środku Hrubieszowa zobaczyć można słynne "sutki", bodaj ostatnie w Polsce kramy wzorowane na wschodnich bazarach, z charakterystyczną, wąską uliczką wewnętrzną murowane na początku XIX wieku, zniszczone pożarem w 1909 roku.


28 września 2009 roku na skwerze przy ul. Rynek w Hrubieszowie odbyły się uroczystości odsłonięcia Pomnika Żołnierza Polskiego Państwa Podziemnego Ziemi Hrubieszowskiej 1939 – 1945.


Pomnik wyrzeźbił zespół artystów z Jarosławia, a zainstalowała na cokole firma z Grabowca. Ma on prawie 6 m wysokości i waży ponad 9 ton.
Granitowe bryły ze Strzegomia sprowadził na początku lat 60. Stefan Momot, partyzant i rzeźbiarz, który jednocześnie zaprojektował pomnik. Monument przedstawiający sylwetkę partyzanta z karabinem autor dedykował poległym kolegom z oddziałów partyzanckich na ziemi hrubieszowskiej.
W 1977 roku projekt zyskał pozytywną opinię Związku Polskich Artystów Plastyków. Czas mijał, pomnika jednak nie budowano. Dlatego Momot kamień z niedokończoną rzeźbą przekazał w 1995 roku na rzecz miasta. Od tamtej pory bryła leżała w trawie.
W końcu akowcy zwrócili się do władz miasta z prośbą o dokończenie dzieła. Społeczny Komitet Budowy Pomnika w Hrubieszowie doprowadził do wykonania ostatecznego projektu budowy fundamentów oraz sposobu montażu cokołu, uzyskano akceptację nazwy i inskrypcji pomnika w Radzie Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa. ( źródło: lubiehrubie.pl)

niedziela, 13 września 2015

Czerna

W niedzielę wybrałam się do Czernej jest to wieś w Polsce położona w województwie małopolskim, w powiecie krakowskim, w gminie Krzeszowice.
Znajduje się tam klasztor, który został ufundowany w 1629 przez Agnieszkę z Tęczyńskich Firlejową (1578-1644), wdowę po Mikołaju Firleju (zm. 1601), wojewodzinę krakowską, siostrę Jana Tęczyńskiego – ostatniego z rodu. Tradycja przekazana przez Hugona Kołłątaja podaje, że pierwotnie ogromny wpływ na pobożną a bogatą wdowę mieli jezuici, którzy mamili ją wizjami niebieskimi. Urządzali specjalne bale, na których wdowa Firlejowa tańczyła z przebranymi za świętych nowicjuszami. Od złego wpływu wyzwolił ją karmelita, wędrowny mnich. Za namową wizytatora prowincji karmelitów o. Gerarda zdecydowała się wesprzeć klasztor.


Aż do 1805 klasztor był pustelnią i wierni nie mieli do niego wstępu. Po wyłączeniu kościoła spod klauzury Czerna stała się miejscem kultu św. Rafała Kalinowskiego i Matki Boskiej Szkaplerznej, której obraz znajduje się w kościele.


Obraz Matki Bożej Szkaplerznej został namalowany w połowie XVIII w. przez Pawła Gołębiowskiego. Wraz z otwarciem kościoła dla wiernych, zaczęli tu przybywać wierni z okolicznych miejscowości, a nawet ze Śląska. W 1988 r. miała miejsce koronacja obrazu koronami papieskimi.
Z odnową życia zakonnego w 1880 r. rozpoczęła się intensywniejsza działalność religijna. Czerna stała się silnym ogniskiem życia religijnego i kultu Matki Bożej, nie tylko dla najbliższych okolic ale i dla Śląska. „Od połowy XIX w. zjawiają się liczne rzesze pątników ze Śląska, aby tutaj, u stóp obrazu Najśw. Maryi Panny Szkaplerznej, zaczerpnąć otuchy i siły do walki z germańskim naporem, pokrzepiając swe serca u konfesjonału, a wolę wzmacniając Pokarmem Anielskim. Coraz częściej odbywają się rekolekcje dla pątników, którzy w prześlicznym otoczeniu klasztoru wśród lasów, czy też na ruinach dawnych pustelni zatapiają się w lekturze religijnej i rozmyślaniu". Koronacja odbyła się w niedzielę 17 lipca 1988 r. Uczestniczyło w niej 16 biskupów, 4 opatów, prowincjałowie, kustosze sanktuariów, kilkuset duchownych i sióstr zakonnych oraz kilkadziesiąt tysięcy wiernych. Koronacja stała się historycznym wydarzeniem w dziejach klasztoru o wielkim znaczeniu. Zainicjowała nowy okres w jego historii z wymiarem duszpasterstwa pielgrzymkowego. 
Maryjne sanktuarium stało się szkołą kształtowania wiary, kultury i ducha narodu. Jest miejscem wybranym przez Boga dla wypełnienia Jego szczególnych planów, łask i zmiłowań.
W 2014 r. sanktuarium otrzymało dekret spokrewnienia duchowego z papieską Bazyliką Matki Bożej Większej w Rzymie S. Maria Maggiore.
żródło: /www.karmelczerna.pl/


Na terenie klasztoru znajduje się również Muzeum Karmelitańskie, które zostało otwarte 20 listopada 2014 roku i mieści się w nowym budynku Domu Pielgrzyma przy zabytkowym klasztorze karmelitów bosych. Muzeum zajmujące powierzchnię ok. 350m kw. położone jest w urokliwej okolicy bukowych lasów i przenosi nas w czasy, gdy karmelitański klasztor był pustelnią, zamieszkiwaną przez eremitów. Wystawa opowiada o pięknie i prostocie duchowości karmelitańskiej. O wyborze drogi życiowej opartej na ascezie i kontemplacji, o radości czerpanej z przebywania z Bogiem, o pokoju wewnętrznym płynącym z prymatu modlitwy, o sile służby i ofiary.


Osią narracji są burzliwe dzieje klasztoru w Czernej – od jego eremickich początków, aż po dzień dzisiejszy. Znajdą się w nim m.in. unikatowe eksponaty po św. Rafale Kalinowskim, powstańcu i Sybiraku, ciekawe przedmioty codziennego użytku należące do dawnych mieszkańców eremu oraz nie pokazywana nigdy wcześniej korespondencja Jana Pawła II z o. Leonardem Kowalówką, przyjacielem i spowiednikiem Karola Wojtyły z czasów krakowskich.


Na terenie klasztoru w Czernej znajduje się woda ze źródła oraz figura i płaskorzeźby z historii biblijnej Eliasza.


Źródło proroka potocznie zwane Źródełkiem  Miłości znajduje się w rezerwacie przyrody Dolina Eliaszówki na północ od klasztoru w Czernej i Diabelskiego Mostu na Wyżynie Olkuskiej.
Źródło to jest ocembrowane w kształcie serca. Nad źródłem znajduje się kapliczka kamienna (z 1848 roku) z obrazem biblijnego proroka Eliasza. Miejsce to ma symbolizować biblijny teren nad potokiem Kerit , gdzie prorok mieszkał w grocie, pił wodę ze źródła i był karmiony przez kruka.
Przebywający w pobliskich Krzeszowicach Zygmunt Krasiński, wierzył, że tutejsza woda ze źródła uleczy jego chore oczy.


Ciekawostką i atrakcją klasztoru jest tzw. Most Diabelski. Przyprowadził mnie tu geoaching. Obecnie można oglądać jego tajemniczą ruinę w pobliżu drogi prowadzącej do parkingu klasztornego. Most, wybudowany w latach 1671–1691, zadziwia nawet dzisiaj swoimi rozmiarami. Jego arkady wzniesione z kamienia miały łącznie 120 m długości i do 18 m wysokości! Przerzucony nad niewielką rzeką Eliaszówką, łączył przeciwległe stoki wzgórz, na których znajdowały się pustelnie karmelitów. Ta wielka konstrukcja, wzniesiona w czasach, gdy w Polsce murowane mosty można było zliczyć na palcach rąk, służyła wyłącznie pustelnikom. Od końca XIX w. obiekt pozostaje ruiną. Nazwano go mostem anielskim, zaś okoliczna ludność - diabelskim ze względu na wiele podań z nim związanych i  taką nazwę nosi do dziś.


Geochaing zaprowadził mnie również do Paczółtowic wioski położonej na wierzchowinie Wyżyny Olkuskiej pomiędzy Doliną Eliaszówki i Racławki. We wsi zachował się późnogotycki, XVI-wieczny drewniany kościół Nawiedzenia Najświętszej Marii Panny, jeden z najstarszych w Małopolsce.


W pozłacanym drewnianym ołtarzu głównym znajduje się uznawany za cudowny obraz Matki Boskiej Paczółtowickiej z Dzieciątkiem, pochodzący z 1470 roku. Ciekawostką jest późnorenesansowy ołtarz boczny przywieziony tu z katedry na Wawelu.
To kolejne piękne miejsca, które odkryte z pomocą geocaching.com :)

czwartek, 3 września 2015

Sandomierz

Będą w Krakowie odwiedziłam również ciocię w Sandomierzu, to przepiękne miasteczko
Sandomierz to jedno z najstarszych, najpiękniejszych i najważniejszych historycznie miast Polski. Początki osadnictwa na tym terenie i w jego regionie sięgają najdawniejszych czasów. Świadczą o tym dokonywane w obrębie miasta i okolic liczne odkrycia archeologiczne. Ślady pierwszej obecności człowieka na tym obszarze pochodzą z młodszej epoki kamiennej - neolitu (5200 p.n.e. - 1700 p.n.e.). Usytuowane jest na lessowych wzgórzach. Zachowało się tu ponad 120 zabytków architektury z różnych epok. Do najwyższej klasy zaliczane są: średniowieczny układ urbanistyczny miasta oraz jeden z najstarszych obiektów ceglanych na terenie Polski - kościół św. Jakuba. Sandomierz jest ściśle związany z wydarzeniami historycznymi Polski.



Ratusz - jest jednym z najpiękniejszych ratuszy renesansowych w Polsce. Zbudowany w XIV w. pierwotnie w kształcie wieży. Rozbudowany w XV w. uzyskał plan wydłużonego prostokąta, natomiast w XVI w. został zwieńczony attyką. Na początku XVII w. przybudowano od zachodu wieżę. Ratusz wielokrotnie ulegał pożarom, m.in. w 1623 roku i 1757. Budynek jest budowlą ceglaną. Wysoka attyka zakrywa dach. Otynkowana wieża, z arkadowym wejściem do sal parteru pokryta jest blaszanym dachem i zwieńczona orłem z czasów Księstwa Warszawskiego. Ks. M. Buliński wspomina w "Monografii" o odkryciu pod Ratuszem w XIX wieku obszernej piwnicy, która służyła za więzienie. Torturowano w niej obwinionych. Świadczyć o tym miały haki i kółka w ścianach. W części zajmowanej przez muzeum prezentowana jest ekspozycja o charakterze historyczno-artystycznym. Klimat zabytkowych wnętrz podnoszą zestawy mebli w stylu późnorenesansowym, neorenesansowym i neobarokowym. Wystrój współtworzą dokumenty, pieczęcie miejskie, w tym między innymi dokument lokacyjny Leszka Czarnego z 1286 roku.

 

Brama Opatowska - zbudowana w XIV - XVI w. - jedna z najlepiej zachowanych bram miejskich w Polsce. Nieopodal pozostały fragmenty średniowiecznych murów obronnych oraz furta dominikańska tzw. "Ucho Igielne". Gotycka brama wjazdowa do miasta. Wzniesiona w XIV wieku z fundacji Kazimierza Wielkiego. Jedyna jaka zachowała się spośród czterech istniejących. Uznawana była za największą.


Zamek - wzniesiony w XIV w. na miejscu dawnego grodu, później przebudowany, jest w swojej obecnej postaci wyrazem przemian i nawarstwień historycznych.

Zamek zbudowano na miejscu pierwotnej warowni istniejącej na wzgórzu co najmniej od X w. Badania archeologiczne potwierdziły istnienie pierwotnego grodu. W 1139 roku - kiedy Sandomierz został stolicą księstwa dzielnicowego a gród rezydencją książęcą - musiał być rozbudowany. Ówczesny książęcy gród otoczony był drewniano-ziemnym wałem oraz systemem zasieków ze skośnie wbitych pali. Od strony wysoczyzny przekopano fosę.

Mieściła się tu kasztelania a od przełomu XII-XIII wieku - stolica księstwa dzielnicowego. W XIV wieku Kazimierz Wielki wykorzystał miejsce grodu pod budowę murowanego zamku, który prawdopodobnie w tym okresie został połączony z murami miejskimi. Wieża południowo-zachodnia, która króluje nad ulicą Zamkową została wybudowana w 1480 roku. W 1525 roku zamek przekształcony został na rezydencję renesansową według projektu Benedykta zwanego "Sandomierzaninem". Później był jeszcze wielokrotnie przebudowywany z udziałem wybitnego architekta i rzeźbiarza Santi Gucciego.

Składał się on z czterech skrzydeł obejmujących kolumnowy dziedziniec. Niestety, w 1656 roku został wysadzony w powietrze przez wycofujących się z miasta Szwedów. Ocalało jedynie skrzydło zachodnie. Od połowy XVII wieku w zamku nie rezydowali królowie ani nawet starostowie sandomierscy. Zamek stał się przede wszystkim budynkiem użyteczności publicznej. Po 1795 roku Austriacy przeznaczyli zamek na sąd i więzienie,  natomiast dziedziniec zamkowy otoczono półkoliście biegnącym murem. Na dziedzińcu zamkowym zachowała się stara studnia a pod powierzchnią fundamenty kazimierzowskiego zamku. Więzienie zlikwidowano w 1959 roku. Obecnie zamek jest siedzibą Muzeum Okręgowego. (żródło: sandomierz.pl)


Na zamku oraz pod Bramą Opatowską udało znaleźć skrytki z gry terenowej geocaching.com o tej zabawie pisałam już TUTAJ


To bardzo fajna zabawa dla całej rodziny :)


Pobyt w Sandomierzu był bardzo udany :) 

wtorek, 1 września 2015

Urodziny Zuzi

Zuzia ma już 8 lat, będąc w Krakowie  udało mi się uczestniczyć w jej urodzinowym przyjęciu :) 


Mama Agatka zrobiła przepyszny tort urodzinowy :)


Zuzia ma dwie starsze siostry, Julię oraz Gabrysię


Na przyjęciu zrobiłam dzieciom konkurs plastyczny, ich zadaniem było namalować pirata lub klauna.


W konkursie wzięła również udział babcia Ela :) każdy uczestników konkursu otrzymał nagrodę :)


A to powstałe prace :)


Po pracach artystycznych było szaleństwo z balonami :)


Na koniec dnia podziwialiśmy piękny księżyc


Zuzia z urodzin była bardzo zadowolona :) goście dopisali :) i zabawa była świetna :)
To był udany dzień spędzony z bliskimi :)